De Kilimanjaro op en weer af

De kilimanjaro beklimmen. Iets wat ik al heel lang wilde doen. Uiteindelijk gepland voor januari met neefje Bram, maar helaas, ik kreeg corona. Maar nu was het dan zover. Dus in het vliegtuig.

Bij aankomst moesten we best even wachten op het visum. We werden van counter naar counter gestuurd en ze waren brams papieren ook nog even kwijt. Maar uiteindelijk mochten we dan toch door. Eenmaal buiten stond er al iemand te wachten met een papiertje met onze namen er op. Op de weg naar onze accomodatie viel het verschil in cultuur gelijk al op. Langs de weg, in het donker, was het druk bevolkt. Fietsers, lopers, vaak ook tegen de richting in. Bijna allemaal in het donker gekleed en zonder licht. Het zal meestal wel goed gaan dachten wij. Anders doen ze dat vast niet meer. Maar een spannend ritje was het wel.

Daarna een dagje uitrusten. Even moshi in maar dat vonden we niet heel erg een succes. Het voelde niet helemaal veilig en iedereen wil je afzetten. Wel even een simkaart gekocht voor veel te veel geld, zodat we het thuisfront konden laten weten of we nog leefden op de berg.

Gelukkig was er een zwembad bij de accomodatie. Even helemaal niks doen aan het zwembad bij heerlijk weer heb je soms nodig. S avonds was de briefing voor Kilimanjaro. Toen bleek dat we een soort van alles wel hadden en de uitleg hadden gekregen voor de volgende dag, waren we er echt klaar voor.

De volgende dag moesten we om half tien klaarstaan. Nog wel uitslapen dus. Maar eenmaal met onze koffers bij het hek, bleek dat onze twee andere groepsgenoten (twee meisjes uit de UK) hun koffers kwijt waren en ze nu nog heen en weer naar het vliegveld moesten om ze op te halen. Maar weer twee uurtjes terug naar de kamer dus. Op de weg naar de Kilimanjaro liepen er heel veel kleine schoolkindjes in uniform langs de weg. Daar worden ze niet opgehaald of weggebracht door de ouders, maar lopen kinderen van een jaar of vier netjes in de berm. Best raar om te zien.

Eenmaal aangekomen bij de Kilimanjaro gate bleek dat de bankoverschrijving naar het national park niet lukte. Weer wachten dus. Na weer een paar uur wachten gingen we om drie uur dan toch echt lopen. Door het regenwoud ging de eerste etappe. Aan het begin ging het erg lekker. Wat aapjes en vogels gezien en we liepen op een lekker tempo voor nog uitgeruste benen. Helaas werd het door het late vertrek al bijna donker. De tweede helft ging dus nog een stuk vlotter en zonder pauzes. Vrij pittig het laatste stuk. Maar om zeven uur kwamen we dan eindelijk in het donker bij ons kamp aan. Machame kamp. Overal opgezette tenten tussen de bomen. Snel eten en de tent in. Maar de tent inruimen voor de eerste keer is nog helemaal niet makkelijk in het donker. Vooral ook heel koud.

De dag daarna op naar Shira camp. Eerst nog een stukje regenwoud, maar al snel werden de bomer lager en lager. 4 uur vrij stijl omhoog. Dat was nog even wennen maar het uitzicht aan de top was wel prachtig. Vooral de zonsondergang boven de wolken. Voor dat soort momenten doe ik het. Ook onze porters kwamen allemaal bij elkaar om te zingen en te dansen. Afrikaanse liederen in Swahili. Bedoeld om te motiveren. De belangrijkste werd nog regelmatig onderweg gezongen. Helaas stopte dat toevallig op de dag dat Bram en ik hem ook net geleerd hadden.

Dag 3 gingen we op weg naar Baranco camp. Deze route ging via Lava Tower. 4 uur omhoog lopen naar 4700 meter en dan weer 2 uur naar beneden tot hoog in de 3000. Allemaal om te acclimatiseren en hoogteziekte te voorkomen. Tijdens de lunch op Lava Tower begonnen we de hoogte helaas wel te merken. Vooral Bram werd snel erg misselijk. Eenmaal beneden was bram ook best ziek. Gelukkig was dat de volgende dag weer over. En het constante mooie weer en uitzicht over mount Meru maakte het ook beter.

De dag daarna begonnen we met de gevreesde Baranco wall. Deze ziet er heel imposant uit vanuit het kamp, maar eigenlijk valt het wel mee. Af en toe is het een beetje klimmen en klauteren, maar ook juist wel heel leuk om te doen. Jammer voor mij begon op deze dag voor mij ook de hoogteziekte. Niet zo erg gelukkig. Een beetje het gevoel alsof je een kater hebt. Helaas hoorde daar ook het geen honger hebben bij. Dus de rest van de dagen tegen mijn zin in eten. Het hielp ook niet mee dat het elke avond voor lunch en diner dezelfde dunne soep met droog wit brood was als voorafje. Maar er moet zoveel mogelijk gedronken worden, dus soep, curry’s (soort van) en ander vochtig voedsel. Erg blij was ik als er gewoon witte rijst op tafel kwam. De vegetatie op deze hoogte is ook bijna weg. Af en toe staat er nog een klein struikje maar verder alleen maar rotsen. Deze dag was het van moorland naar alpine dessert. Wat vooral ook heel stoffig betekent. Al onze kleren, schoenen en eigenlijk gewoon alles zaten onder de stof. Ook mijn roze kampschoenen waarom Bram me zo uitgelachen had. Tot hij erachter kwam dat het inderdaad heel handig is om niet helemaal je bergschoenen aan te moeten trekken als je even snel wil plassen. Maar gelukkig schaamt Bram zich niet snel. Niet gelukkig voor mij, want ik was steeds mijn schoenen kwijt. Het kamp heette Karanga camp.

Dag 5 alweer was het op naar Barafu Camp. Base camp. Het laatste kamp voor de top dus. Hier zaten we al dagen een beetje tegenop omdat we de afgelopen drie dagen redelijk op dezelfde hoogte geslapen hadden. Er zat steeds maar zo een 100 meter tussen. Nu echter, gingen we een heel stuk omhoog. Van hoog in de 3000 naar bijna 4700. Dat is vragen om hoogteziekte natuurlijk. Gelukkig viel het alles mee. Bram was grotendeels nog steeds hartstikke fit en ik voelde me met wat ups en downs ook nog best prima. Wel was het erg koud en winderig, maar wat het vervelendste was aan dit kamp, was dat het heel stijl en uitgespreid was. Met het zuurstofgehalte was een stukje vlak lopen opeens al een hele uitdaging, maar de wc die een heel stuk hoger of lager lag, was helemaal een uitdaging. Vooral omdat we door de plaspillen die we namen nogal vaak heen en weer moesten. Elke keer leken we ook weer te vergeten om rustig te lopen, waardoor we elke keer weer vijf minuten buiten adem kwamen. Gelukkig mochten we snachts gewoon naast de tent plassen. Ook nog eens veel schoner.

Avondeten was die dag al vroeg. Om half zes eten en de summitbriefing en daarna snel naar bed, want om 23:00 werden we alweer wakker gemaakt. Middernacht gingen we lopen. En dat was koud. Nog veel kouder dan dat ik had verwacht. Ik dacht met mijn thermokleren, fleece vest en legging, skikleren, wollen sokken en shirt, dubbele handschoenen, buf en hand- en voetenwarmers wel goed te zitten, maar dat bleek helaas niet het geval.

6 uur lang in het donker met heel weinig zuurstof en keiharde aanhoudende wind naar boven lopen. Zonder pauzes, want dan raakten we onderkoeld. Daar leek echt geen einde aan te komen. Maar na een zware zes uur, begon de zon eindelijk om te komen en zagen we stellapoint boven ons. Dat is het eerste punt van de kraterrand. De wind ging iets liggen, het werd licht en we zagen ons doel. Eenmaal bij stellapoint was het voor mij al net alsof ik al op de top was. De zon kwam op, de finish was in zicht, we kregen een kopje thee en ik kreeg weer veel nieuwe energie. Het laatste uurtje naar Uhuru peak liep ik dan ook een stuk makkelijker naar boven. Eindelijk aangekomen op de top konden we snel een foto maken en moesten we weer naar beneden. Veel te koud en te hoog om langer stil te staan, maar de top was gehaald!

Dus eerst 7 uur omhoog, maar toen ook gelijk weer 3 naar beneden. En snel ook. Want hoe sneller we beneden waren, hoe langer we zouden kunnen slapen. Na 3 uur skiënd naar beneden door het dikke grind, kwamen we weer bij barafu camp aan.

Helaas hoorde we daar dat er een deel van het lager gelegen bos in de brand stond. Dit hadden we snachts al gezien, maar iedereen was te moe om er naar te vragen. We zaten toch al dagen boven de vegetatiegrens dus gevaarlijk was het niet. Maar het was kennelijk toch niet zo normaal als we dachten, want daardoor was het niet duidelijk of we naar het geplande mweka camp zouden gaan, of in een lager gelegen kamp zouden moeten overnachten. De zuurverdiende twee uur slaap werd dus maar een uur en we zouden ook vijf uur naar beneden moeten lopen in plaats van vier. Nou van slapen kwam het natuurlijk sowieso niet, want na inpakken, omkleden en de andere klusjes, was het uur alweer voorbij. Snel wat eten en weer onderweg naar beneden.

Na een flink uur lopen werd onze gids gebeld: de porters waren al verder naar beneden en het vuur was gedeeltelijk uit, waardoor we toch naar Mweka camp konden. Mooi, scheelde weer een uur lopen op onze vermoeide benen. Twee uur liepen we dus de dikke rook en een nog smeulend bos. We hebben het onze longen niet makkelijk gemaakt met het weinige zuurstof, de stof en nu de rook. Maar uiteindelijk waren we er doorheen. Met nog een uur te gaan werd de gids weer gebeld: Mweka camp liet niemand overnachten omdat ze bang waren dat het vuur weer terug zou slaan. Maar met onze afslag naar het andere kamp al twee uur geleden, zat er maar een ding op: helemaal het park uitlopen. Nog vier uur naar beneden op dat punt. Nou ik kon wel huilen. Met al een hoop blaren en erg pijnlijke knieën vond ik dat een erg slecht idee, maar er zat niks anders op.

De laatste drie uur vond ik nog zwaarder dan de klim naar de top. Mijn knieën deden het niet meer en ook mijn tenen waren een ravage. Maar na 17 uur lopen op een dag, met een uurtje rust tussendoor, kwamen we dan toch eindelijk bij de gate aan. 24 uur op de been, van basecamp tot summit en weer helemaal naar de gate van het park. Het was wel een unieke ervaring. Het was veel afzien, maar ook veel bijzondere momenten in een week. Iets wat ik al heel veel jaar wilde doen heb ik eindelijk gehaald. Of ik nog een keer zo een berg zal beklimmen? Voor nu zeg ik nee. Maar als mijn blaren genezen zijn, de blauwe tenen geen pijn meer doen en ik weer normaal kan lopen met mijn knieën, denk ik daar misschien anders over. Immers vergeet je de pijn, de vermoeidheid en de kou, maar blijven de mooie momenten je toch weer overhalen om het nog een keer te doen. Net een bevalling, zegt Bram.