Laatste stop in vietnam

Dag 23, 9 februari

Vandaag hebben we een tour gedaan naar de mekong delta. Hier heb je veel kleine eilandjes met hele mooie natuur. Heel anders weer dan de andere delen van vietnam. De busrit duurde twee uur. Onderweg zijn we nog even gestopt bij een hele mooie grote tempel, met een paar gigantische buddha’s.

eenmaal op de eilandjes werden we per bootjes vervoerd. We hebben veel gezien.

Eerst zijn we naar een soort fabriekje geweest waar kokossnoepjes gemaakt worden. Alles wordt hier gedaan met de hand. We hebben ook veel mogen proeven en het was best lekker! Een soort toffe’s.

daarna weer met een bootje naar het volgende eiland waar we geluncht hebben en zelf mochten rondkijken. Hier waren heel veel dieren te zien: slangen, krokodillen, stekelvarkens, hele grote kikkers, etc. Ik was het niet altijd eens met de huisvesting, maar ik kan me voorstellen dat dat in zo een land niet zo een grote rol speelt.

al met al een erg leuke tour waar we veel gezien hebben.

s avonds zijn we naar het beste italiaanse restaurant van HCMC geweest. En dat klopte. Super lekkere pasta en pizza! Wel duur voor vietnamese begrippen, maar soms mag dat op vakantie. Het was nog steeds een stuk goedkoper dan de gemiddelde Nederlandse pizzeria. Wel merkten we dat we in het luxe gedeelte waren. Alleen maar rijke chinezen en dure winkels. Het uitzicht vanaf het dakterras was ook zeker niet mis.

Dag 24, 10 februari

de tweede tourdag. Een tour naar de tunnels dit keer. Deze tunnels zijn gegraven en gebruikt door de lokale mensen om het amerikaanse leger te ontlopen en te vechten tijdens de oorlog na de tweede wereldoorlog.

het was een triest verhaal. Hoe de amerikanen chemische wapens gebruikten om de soldaten uit de jungle te jagen, waardoor alles en iedereen in die omgeving dood ging of (nog steeds) bevuild werd. Nog steeds is het gif werkzaam. Nog zo een twintig jaar. Nog steeds krijgen mensen daar kanker en worden baby’s geboren met misvormingen.

we hebben alles van het tunnelstelsel gezien en uitgelegd gekregen hoe het werkte. Vooral de vrouwen hebben het gegraven en gebruikt, want de mannen zaten in het leger. Overdag werkte ze op het land en zorgde ze voor hun familie en snachts vochten ze tegen de amerikaanse soldaten.

het tunnelnetwerk bood bescherming, maar diende ook om achter de amerikanen te kunnen komen om ze van achter aan te vallen. Als er een amerikaan achter je aan zat, schoot je een geheime ingang in, om door de tunnels achter de amerikaanse soldaat te komen en hem vanaf daar weer aan te vallen.

zo een geheime ingang ziet er dan zo uit:

ik mocht ook proberen. Hier zit ik nu in de tunnel:

door het heftige en boeiende verhaal ben ik helaas vergeten veel foto’s te maken. Van al de soorten vallen die gebruikt werden, of hoe ze konden koken zonder rook zodat het leger hen niet kon vinden, heb ik bijvoorbeeld geen foto’s.

om het probleem van zuurstof te kort op te lossen in de tunnels, maakten ze elke 20 meter een luchtgat. Om te zorgen dat de honden deze gaten niet op konden sporen, werden er kruiden gebruikt waar honden een hekel aan hebben. Of een uniform van een amerikaanse soldaat. Of de zeep die de amerikanen gebruikten. Genoeg ideeën in ieder geval.

als ze toch ontdekt werden terwijl ze een geheime ingang ingingen, werd er een granaat bij de ingang gelost, waardoor deze instortte. Daarna ging de vietnamees door de tunnels naar een volgende opening achter de soldaat om hem vanaf daar aan te vallen.

er was een stuk tunnel van 100 meter waar wij ook doorheen mochten. Het was zo klein dat niet iedereen erdoor paste. Ik moest heel diep bukken en door mijn knieën. Ook was het ontzettend vochtig en benauwd en merkte je het gebrek aan zuurstof. Spannend maar erg interessant om een keer te doen.

op de terugweg zijn we nog langs een atelier geweest waar ze hele mooie schilderijen maakten met eierschillen en schelpen. Hier werken allemaal mensen met misvormingen door de oorlog. Erg mooi, maar helaas ook erg duur.

helaas moesten we snel na de tour afscheid nemen van Nil. Na negen dagen samen gereisd te hebben, ging hij weer terug naar het noorden van vietnam en wij naar cambodja. We gaan hem erg missen, maar we komen vast weer veel nieuwe mensen tegen.

s avonds zijn lisa en ik nog opzoek gegaan naar kaarten om te versturen. Dat was een heel avontuur. Eerst kaarten vinden voor een normale prijs. Daarna hebben we een hele markt doorgezocht naar een pen. Je kon overal drie dezelfde pennen kopen voor tussen de €4 en €8. Of in een heel speciaal geval kregen we ze gratis voor een kus op de wang😂 Voor hele simpele balpennen vonden wij dat echt te duur, maar na het onderhandelen met zo een tien kraampjes over dezelfde pennen, vonden we een kraam waar we ze kregen voor €2. Nog steeds duur voor drie pennen, maar kennelijk zijn pennen (net zoals sokken) heel duur in vietnam.

met kaarten en pennen op zak, op naar het postkantoor. Handig, want dit was gelijk ook een must see locatie van saigon(HCMC). Dus wij gauw al onze kaarten schrijven en adressen opzoeken want hij was maar tot zeven uur open. Om half zeven wilden we postzegels kopen, maar dat kon niet meer volgens de dame achter de toonbank. Ze was dicht. Wij naar klantenservice die ons weer naar de dame verwees. Weer terug naar de dame maar die wilde ons nog steeds niks verkopen. Voor niks gehaast dus. Toen hebben we nog een tijd gezocht naar een postkantoor wat 24 uur open zou moeten zijn, maar niemand wist waar deze was. Helaas. Onze kaarten gaan nog maar mee naar cambodja.