On top of south east asia

Dag 43, 29 februari

Door erg drukke dagen de laatste tijd heb ik weinig tijd en energie gehad om mijn blog te schrijven. Ik loop dus een beetje achter, dus weet niet meer zo goed wat we gedaan hebben. Gelukkig waren de eerste dagen niet zo interessant. We zijn van Kuching naar Kota Kinabalu gevlogen. Een oninteressante vlucht en we waren er gelukkig zo.

Eenmaal bij het hostel ontmoette ik de mensen met wie ik de berg zou gaan doen. Een Nederlands meisje waar ik al op Facebook mee gepraat had en een Engelse man. Even wat gegeten op een foodmarket en vroeg gaan slapen.

Dag 44, 1 maart

Het was zondag, dus konden we naar de zondag markt. Verder is er niet zo geweldig veel te doen in de stad zelf, dus de markt was even leuk om te zien. In mijn lonely planet stond een waarschuwing over de markt, omdat er zielige diertjes in kooitjes zaten. Eenmaal daar vond ik het wel weer opvallend dat de puppy’s en kittens voor een ventilator stonden, maar de konijnen die veel slechter tegen hitte kunnen, stonden midden in de zon.

Hier even een foto van de schattige puppy’s.

Verder hebben we ons vooral voorbereid op de berg. Spullen inpakken, tips lezen, enzovoort. Lisa slaapt twee nachten in een ander hostel, zodat ze niet vijf nachten in hetzelfde hostel slaapt. S avonds zijn we nog even uit eten gegaan om op tijd maar bed te gaan.

Dag 45, 2 maart

De dag van de klim. We werden om 6 uur opgehaald door een mini-van. Helaas maar drie uur geslapen die nacht, omdat de mensen in ons hostel het nodig vonden om een feestje te houden naast mijn kamer. Na een stuk rijden kwamen we bij het hoofdkantoor onderaan de berg uit. Hier kregen we ons lunchpakket, moesten we ons inschrijven en kregen we een gids aangewezen. Gelukkig een engels-sprekende in ons geval.

Daarna reden we door naar de gate van het park. Hier werden we afgezet en begonnen we aan onze klim rond 9 uur. De eerste dag zouden we 6 kilometer afleggen. Dat klinkt als weinig, maar door de vele meters die we omhoog moesten, was dat het helemaal niet. De eerste kilometers liepen we door de jungle. Met doorweekte shirts en steeds steiler wordende paden (eigenlijk alleen nog maar trappen), werd de tocht steeds zwaarder.

Af en toe zagen we nog wat wildlife, zoals de vele bergeekhoorns die bij de rustplekken zaten. De rustplekken waren erg welkom omdat Noel (NL meisje) bijna de berg oprende! Zelfs de gids vroeg of ze niet zweette en nooit moe werd. Die kon haar amper bijhouden.

De paden werden steeds mooier en hoe hoger we kwamen, hoe dunner de lucht werd en hoe specialer de natuur werd. Elke kilometer veranderde de paden weer. Ook werden ze helaas steeds steiler.

Maar na bijna vijf uur, toen onze benen echt niet meer konden en elke stap een overwinning was, kwamen we eindelijk bij het laatste checkpunt aan. De laatste meters klommen we met hernieuwde energie omhoog om daar bij het enige hostel van de berg aan te komen op bijna 3000 meter hoogte.

Hier kwamen we aan om kwart voor twee. Douchen was helaas uitgesloten, want het water was niet gewoon koud, maar kaam uit de ijzige bergbeekjes en was dus bijna te koud om je voeten onder te wassen. Iedereen in onze kamer heeft het geprobeerd, maar niemand is geslaagd. Na een paar uurtjes bijkomen op bed, zijn we om vijf uur al gaan eten. Om 8 uur moesten we namelijk al naar bed. Het eten was heel prima! Veel verschillende dingen en het was buffet, dus zoveel je wilt. Tijdens het eten kwam de mooiste zonsondergang tevoorschijn. Het was al de hele tijd bewolkt, maar net toen de zon onderging trokken de wolken weg. Dan weet je echt weer even waar je het voor doet.

Toen we het te koud kregen om buiten te staan, hebben we nog een beetje gekaart bij het raam en zijn we vroeg naar bed gegaan.

Dag 46, 3 maart

De wekker ging om twee uur snachts. Onze wekker dan, want onze kamergenoten hadden besloten om de wekker om 1 uur te zetten, zodat ze nog uitgebreid hun facebook konden checken en hun haar konden doen. Prioriteiten he als je een berg gaat beklimmen in het donker. Ietwat chagrijnig kwamen wij ook ons bed maar uit. De ontbijtzaal zat al vol. Nou ja ontbijt. Het was om 2 uur snachts. Ze noemden het dan ook supper.

Na het ontbijt begonnen we aan de klim naar de top. We begonnen met al onze kleren aan, maar al gauw liepen we in ons vest met alle jassen aan de tas gebonden. Door de dunne lucht, raak je al snel buitenadem. Het eerste stuk waren alleen maar trappen. Heel irritant, aangezien iedereen tegelijk vertrok en wij heel veel mensen moesten inhalen. Dat gaat lastig op een hele dunne steile trap met maar aan een kant een leuning.

Het tweede deel bestond uit rotsen. Dit was echt al de bovenkant van de berg. Dit was leuker lopen, maar soms zo steil dat je aan een touw omhoog moest klimmen. Geen misstap maken dus. Voor en achter ons zagen we een rij van lichtjes van de hoofdlampen van andere klimmers. Toen we nog ruim een half uur moesten, wees onze gids ons het licht van de top aan. Dat gaf motivatie en na een korte plaspauze bijna boven op de berg (die kan ook weer afgevinkt worden van de plas-bucketlist👍) gingen we de laatste kilometer in. Eenmaal boven konden we op de foto met het bord. Aan onze gezichten is de pijn en vermoeidheid duidelijk af te lezen😂. Daarna moesten we weer een paar meter naar beneden om anderen die aankwamen de ruimte te gunnen. Het laatste stuk was namelijk best wat klimwerk op hoge rotsen. Uiteindelijk hebben we over dit stuk maar 2,5 uur gelopen.

Door de ijzige wind werd het al snel erg koud. Alle jassen gingen weer aan samen met wanten, sjaals, mutsen en alles wat maar warmte gaf. Uit de wind in een gat in de rotsen zaten we met een aantal dicht tegen elkaar aan op de zonsopkomst te wachten. Die duurde nog een uur. Ik was zo moe, dat ik zelfs nog even weggedommeld ben bovenop mijn hoofdlamp. Toen de zon eindelijk op kwam, schraapten we al onze moed bij elkaar om op te staan uit ons windstille gat en om ins heen te kijken. Nu zagen we pas echt waar we stonden en ondanks de kou was dit een geweldig moment. De foto’s doen het moment niet genoeg eer aan maar hier zijn er toch een paar.

Na nog een half uurtje begonnen we weer aan de klim naar beneden. Met zulke vermoeide benen was dat niet simpel. Onze knieën gingen al snel protesteren en achteruit langs de touwen omlaag werd ook steeds vermoeiender. Maar om acht uur kwamen we dan toch al vrij snel bij het hostel aan. Daar kregen we weer ontbijt en konden we nog een uurtje slapen! Dat werd erg gewaardeerd. Om tien uur gingen we weer verder naar beneden.

De tocht naar beneden was zwaar, vooral aan de knieën, maar het ging wel veel sneller dan naar boven. Aan rustpauzes deden we bijna niet en hoe sneller we liepen, hoe makkelijker het ging, dus liepen we flink door. Onze benen waren ondertussen zo moe dat we constant misstappen maakten wat in de nodige zwikkingen en blauwe plekken resulteerde. Ik heb ook nog een best flinke val gemaakt toen ik uitglee en mijn enkel bijna verzwikte, maar gelukkig hield ik daar alleen wat schrammen en blauwe plekken aan over.

Het laatste stuk werd weer makkelijker en ging voor de afwisseling ook weer een stuk omhoog. Dat ging ondertussen wel een heel stuk langzamer dan de vorige dag. Om ons helemaal te martelen, hebben ze net voor de gate een hele lange trap gemaakt. Maar met het nodige gekreun en gesteun kwamen we dan toch eindelijk aan. Hier nog een groepsfoto van ons en de mensen die we elke keer maar tegen bleven komen omdat we dezelfde snelheid liepen.

Daarna kregen we een finish certificaat en konden we nog lunchen. Uiteraard ook weer onderaan een grote trap. De ontwerpers van het terrein moeten zichzelf wel heel grappig gevonden hebben. Na de lunch zijn we met de bus weer teruggegaan naar het hostel in kota kinabalu, waar we na al onze verhalen verteld te hebben, snel zijn gaan slapen.

Dag 47, 4 maart

Vandaag was een uitrustdag. Lopen konden we bijna niet en over elk stoeprandje deden we een uur. Perfecte dag voor een dagje strand dus. We zijn naar een van de eilandjes aan de kust gegaan, waar we een paar uur op het strand hebben gelegen en waar ik voor de eerste keer heb gesnorkeld. Dat is leuk zeg! Het koraal was helaas grotendeels dood, maar er zaten heel veel vissen. Clownsvissen en zee-egels en hele scholen grotere vissen met allerlei verschillende kleuren. Echt ontzettend leuk om te zien. Ik heb aan het eind ook een hoesje gekocht zodat ik de volgende keer hopelijk mijn telefoon mee kan nemen en foto’s kan maken. Maar voor nu ben ik vooral verbrand. S avonds rustig aan gedaan en na een kaartspelletje en pizza op tijd gaan slapen.

Morgen gaan we naar Sepilok. De plannen zijn op het laatste moment veranderd, dus wat we daarna gaan doen is ook voor ons nog een verassing.