Kuching op Borneo

Dag 40, 26 februari

Vandaag was het een reisdag. Eerst vanaf cameron highlands met de bus naar kuala lumpur om 8:30. Daar hadden we een paar uur overstaptijd en lisa had koorts, dus gingen we naar het ziekenhuis naast het station om dat meteen maar te laten checken.

In tegenstelling tot Nederlandse ziekenhuizen, zaten we binnen vijf minuten (na alle coronalijsten te hebben ingevuld) aan de tafel bij de dokter. Lisa bleek voedselvergiftiging te hebben. Gelukkig dus geen malaria of buiktyfus, maar nog steeds naar. Lisa aan het infuus omdat ze uitgedroogd was, zodat ik mooi even langs de burgerking kon.

Een uur later en heel veel medicijnen rijker, konden we op weg na de bus naar het vliegveld. Hier stonden vijf mannen naar me te schreeuwen en voor me te staan, omdat ze allemaal een bus naar het vliegveld hadden. Maar typisch Nederlands worden zij die vragen overgeslagen, dus kochten we uiteindelijk bij de vriendelijke stille man.

Eenmaal op de airport ging alles vlot en zaten we zo in het vliegtuig. Twee uur later (ondertussen 21:00 uur) kwamen we in borneo aan. Ook hier werd onze temperatuur gemeten voor we de douane door mochten, maar gelukkig had lisa geen koorts meer. Twee weken in quarantaine is ook zo wat op je vakantie.

Heel vochtig hier op borneo! Je voelt gelijk verschil. Het is duidelijk dat we in tropisch gebied zijn. Her schijnt wel veel te regenen de laatste tijd, maar met dit weer is dat misschien helemaal niet zo erg.

Dag 41, 27 februari

Lisa is vandaag thuisgebleven. Even opknappen. Ik ben met onze kamergenoot naar een nationalpark geweest. Niet bako want daar waren we te laat voor opgestaan. Dit was een half uurtje rijden met de grab en we hebben een tocht gelopen van een uur of 3-4. Erg mooi!

Toen ik nog even naar de wc ging voordat we de jungle ingingen, viel er iets rakelings voor mijn gezicht langs. Ik ben ondertussen wat gewend, maar toen ik de spin zag spartelen in de plas water die hier in elke wc ligt, kreeg ik toch wel bijna een hartaanval. Echt de grootste spin die ik ooit gezien had! Ik denk wel zo een 20cm. En geen dunne poten. Ik ben toch maar gauw op de mannen wc gegaan, want de gigantische kever die daar zat stelde natuurlijk niks meer voor.

(Ik wilde ook een foto maken van de spin, maar was zo ontdaan dat ik per ongeluk een foto van de muur had gemaakt.

Na de bloedzuiger die later op de dag over mijn been kroop, ben ik nergens meer bang voor in dit land.

Maar goed. Het park was dus eerst een paddenpoel (waar we maar een kikker gezien hebben) en verder echt dichte jungle, waar het pad vooral bestond uit boomwortels en beekjes.

Veel insecten en kleine dieren gezien en nog even pootje gebaad in de waterval. Het was zo vochtig en warm dan ik mijn shirt bijna uit kon wringen, dus de tropische bui op de terugweg was alleen maar welkom. Een hele leuke wandeling om mee te maken!

Goed kijken. Dat is een slang.

wie weet wat dit is mag het zeggen, want ik heb echt geen idee.

S avonds hebben we nog even een rondje gelopen door het centrum, maar kuching is eigenlijk maar een heel klein stadje. Wel was er een hele grote lichtgevende brug en een water- en lichtshow. Dit schijnt een hoogtepunt te zijn en elke avond veel mensen te trekken, maar iedereen die wel eens naar de Efteling is geweest s avonds, zal het niet meer dan wel grappig vinden.

Dag 42, 28 februari

Vanochtend vroeg opgestaan en op naar semeggoh te gaan. Het oerangoetan center, waar wilde oerangoetans komen om te eten. Helaas heb ik geen aap gezien. Door het fruitseizoen kunnen ze genoeg te eten vinden, waardoor ze niet zo vaak komen. Heel jammer, want gistermiddag schijnen ze wel geweest te zijn. Maar goed. Nieuwe poging straks in Sabah.

Daarna wilde ik eigenlijk graag naar de fairycave, maar die bleek helaas dicht te zijn. Het geluk stond niet aan mijn kant vandaag. Zeker niet toen ik bij thuiskomt een vliegticket naar Kota Kinabalu wilde boeken, maar die nergens te vinden waren met de mogelijkheid om bagage bij te boeken. Dus weer uren zoeken verder, eindelijk een ticket gevonden waar natuurlijk mijn creditcard het niet bij deed. Soms ben ik er even helemaal klaar mee.

S middags ben ik maar even een rondje gaan lopen. Langs wat marktjes, moskeeën en door een orchideeëntuin. Het is wel duidelijk dat er hier weinig toeristen komen, want ik moest met drie oude mannen op de foto omdat ik ‘geel’ haar had. Toch nog wel veel gezien van de stad dus.

Lisa voelde zich ondertussen iets beter na twee dagen in bed, maar toen we wat gingen eten, zakte ze weer helemaal in. Hopelijk gaat het morgen beter, want dan moeten we weer vliegen. Oh en ik moet ook geen voedselvergiftiging krijgen, want ik heb vanmiddag ook wel bij een heel twijfelachtig tentje geluncht.