Reizen, reizen en reizen

Dag 33, 18 februari

Laatste ochtendje phnom penh voordat de lange reis naar Maleisie begint. Lisa wilde graag een facial laten doen en ik maar weer een pedicure. Soms moet je dat soort dingen doen op je vakantie. Zeker als het zo goedkoop is. Daarna snel naar het busstation om de bus terug naar Siem reap te pakken. Hier was het nog even spannend want de buschauffeur had geen haast. We liepen al erg achter en toen ging hij ook nog eens een heel uitgebreide pauze nemen. Een beetje stress, maar gelukkig hadden we de overstap ruim genoeg ingepland en hadden we nog een krap half uur om te eten in Siem reap.

Om zeven uur stapten we de slaapbus in naar Saigon. We zouden een tweepersoonsbed hebben. Nouja tweepersoonsbed. Meer een eenpersoonsbed waar je met zn tweeën in moet. Gelukkig was ik met lisa dus was het niet zo erg, maar wat ik begreep van Nederlanders die ik eerder had ontmoet, is dat als de bus vol genoeg is, je ook gewoon met onbekende mensen (van hetzelfde geslacht) in een bed wordt gestopt. Dat lijkt me toch minder dan prettig.

Dag 34, 19 februari

Om middernacht werden we hardhandig wakker gemaakt. Phnom penh werd er geroepen. Oke leuk, maar wij moesten er helemaal niet uit in phnom penh. Na nog twee keer roepen zijn we toch maar uitgestapt. Bleek dat de bus hier stopte en we een uur moesten wachten op een andere bus. Dus daar zaten we dan, niet zo vrolijk op een stoepje. Speciaal omgereden via Siem reap zodat we snachts niet over zouden moeten stappen. Mislukt.

Maar toen kwam dan eindelijk de volgende bus, dus wij gauw ons krappe bedje weer in en wat proberen te slapen. In tegenstelling door de slaapbussen in Vietnam, zijn dit dus wel echte bedden. Met een matrasje en waar ik net languit kon liggen. Samen met Lisa in een bedje ging dus best prima en ik heb gelukkig nog wat uurtjes kunnen slapen.

En toen was het 6 uur en stonden we bij de grens. Wij er uit. Door de exitcontrole heen, waar een man ruzie aan het maken was met de controleur. Hij bleef maar schreeuwen tot de controleur uiteindelijk gewoon het raampje dicht deed en een ander raampje open om de volgende te helpen. Dus de man liep terug naar de buschauffeur om daar tegen te schreeuwen. Dit ging nog een tijdje door waardoor wij maar moesten wachten en het allemaal erg lang duurde. Wat het probleem nou precies was weten we niet, want de man zat uiteindelijk weer gewoon bij ons in de bus. Nadat hij de buschauffeur had omgekocht om het voor hem te regelen, toen we eindelijk door konden besloot dat hij nu echt koffie moest halen en toen we net eindelijk weer onderweg waren, hij de bus liet stoppen om te plassen. Nee, deze man was niet gelieft in de bus.

Nou speling genoeg voor onze vlucht van vanmiddag dus wij weer verder proberen te slapen. Het was inmiddels een uur of 8. Maar na een uurtje diende het volgende probleem zich alweer aan. De bus stopte random midden op de weg. Hij nam een hele baan in beslag en de buschauffeur stapte uit. Gebeurt wel vaker dus daar dachten we niks van. Maar na een uur werd het wel steeds spannender. Ook omdat we de aankomsttijd lang niet meer gingen halen.

Lisa en ik lieten het er niet bij zitten en gingen navraag doen. Waarom anderen dat na een uur nog niet gingen doen was voor ons een vraag, maar na ons volgden er ook anderen die de bus maar eens uitkwamen. Na wat vragen hier en daar, bleek de chauffeur mee te zijn genomen door de politie. Waarom? Geen idee. Maar nog een half uur later kwam hij eindelijk terug en vervolgden we de reis alsof er niks gebeurd was.

Twee uur te laat, rond twaalf uur, kwamen we in Saigon aan. We hadden geen internet meer in vietnam en geen idee hoe ver het vliegveld was. Snel zochten we een restaurantje met wifi. Wel goedkoop want ik had omgerekend nog maar €3 in vietnamees geld en Lisa had niks meer. Vanaf daar een taxi besteld. Die snapte niet waar we heen moesten en dat we met dollar wilde betalen. Met wat handgebaren, tickets laten zien en een vertaalapp is het uiteindelijk toch gelukt en kwamen we netjes precies twee uur van te voren op het vliegveld aan.

Snel inchecken, onze bagage afleveren eN door de douane, maar gelukkig waren we ruim op tijd. Kleine vliegvelden zijn zo onhandig nog niet.

Rond 18:00 (uur tijdsverschil) kwamen we in Kuala Lumpur aan. Hier wilden we door de douane gaan, maar mochten we niet door. We waren namelijk in cambodja geweest en cambodja accepteert nog wel Chinezen. We moesten een healthcheck doen. Nou prima. Lisa en ik waren niet bang. Dus wij achter een meneer aan. Voor alle rijen langs, langs alle hekjes. En toen weer terug. Toen mochten we opeens wel door. Als je corona hebt kun je kennelijk niet meer lopen, want dat was alles wat we hebben moeten doen🤷‍♀️ volgens mij had die man er gewoon geen zin meer in en lag de thermometer te ver weg.

Wij opzoek naar een pinautomaat en een nieuwe simkaart kopen. Hier stonden we opeens weer naast fabio. In het vliegtuig ook al. Dus even een taxi gedeeld naar het centrum. Over daadwerkelijke snelwegen! Waar je harder kon rijden dan 30. Zonder honden en mensen die random oversteken of tegen de richting in rijden (eigenlijk rijdt iedereen hier tegen de richting in want ze rijden links, maar oke). Best een verademing. Een klein beetje westerse cultuur ten midden van zo veel armoede.

Lisa en ik hadden trek in pasta dus besloten om 22:00 pasta te gaan koken. Helaas kwamen we er bij het hostel achter dat er helemaal geen kookplaat was. Gelukkig zijn wij enorm creatief en kwamen we erachter dat je ook gewoon pasta in de magnetron kan koken. Niks is ontploft en iedereen leeft nog.