Indonesië. Nu al een top land

Dag 19: vier uur ging de wekker. Laatste spulletjes bij elkaar rapen en met zware ogen de taxi in. Gelukkig was het een rit van bijna 2,5 uur dus kon ik nog wat slapen. Eenmaal op het vliegveld aangekomen, hoorden we al gelijk dat het vliegtuig een uur vertraagd was. Op zich geen probleem want onze overstap was ruim vier uur. Maar eenmaal bij de gate een paar uur later, bleek dat het vliegtuig nog lang niet wegging. Hoe laat dan wel was ook niemand duidelijk. Ah fijn, uiteindelijk met twee uur vertraging konden we het vliegtuig in. Buiten dat we die twee uur graag nog hadden willen slapen, werd onze overstap nu ook wel erg spannend. Onze bagage werd namelijk niet doorgestuurd naar de eindbestemming, maar moesten we ophalen en opnieuw inchecken. Dat betekende dus ook dat we door de immigratie Maleise in moesten en er ook weer uit.

Zo snel als het kon sprongen we uit het vliegtuig. Ik was zelfs de allereerste. Bijna rennend door de airport naar de immigratie, maar helaas stond daar al een rij van andere vliegtuigen. Van zo ongeveer anderhalf tot twee uur. We hadden nog ruim twee uur om onze vlucht te halen, maar nog maar ruim een uur tot het inchecken sloot. Niemand kon iets voor ons doen. Iedereen had hetzelfde probleem volgens een man die daar werkte. Helemaal niet waar natuurlijk, want voor ons stonden alleen maar mensen uit andere vliegtuigen zonder twee uur vertraging. Alleen een aantal mensen uit onze vlucht hadden hetzelfde probleem. 

Toen we zagen dat deze mensen gewoon aan de voorste mensen vroegen of ze eerst mochten en er zo doorheen waren, is Evelien dat ook maar gaan doen. Niet van iedereen een antwoord afwachtend, liepen we zo naar voren toe. Ondertussen hadden we nog maar een half uurtje over, dus heel snel onze tassen gepakt en door naar het inchecken. Helaas stond daar ook een rij. Dat was namelijk ook de bagage drop off. Er stond een hele familie die denk ik hun hele huisraad hadden meegenomen. Zo een vijftien mensen met elk drie koffers. Dus dat schoot ook niet op. Om en om gingen we onder het lintje de rij uit om aan iedereen met een uniform te vragen of ze iets voor ons konden doen. We maakten geen vrienden. Met nog tien minuten te gaan, werd de last call voor onze vlucht omgeroepen en mochten we naar de priority balie. Net op tijd dus!

Daarna nog door ongeveer 100 checks, maar ruim op tijd voor de gate. Het was even spannend, maar we hadden het gehaald.

Twee uur later kwamen we in Jogjakarta aan. Hier moesten we een visum kopen en weer heel lang in de rij. Er waren vier rijen. Evelien en ik hebben het talent om de verkeerde rij te kiezen, want terwijl we bij lange na niet de laatsten waren die in een van de rijen aansloot,  was ik wel de laatste die overbleef. Nou ja, uiteindelijk waren we het vliegveld uit. Even pinnen en een grab in. Langs de enorme hoeveelheid schreeuwende taxichauffeurs was nog een uitdaging voor mijn zelfbeheersing.

Dag 20: een dagje Jogjakarta verkennen. We hadden netjes bij het hostel gevraagd wat de dresscode in Java was. Het kwam erop neer dat zolang je niet naakt was, alles wel geaccepteerd werd. Gewoon een korte broek dus. Eerst naar de sultans palace. Deze zou om elf uur dicht gaan, kwamen we om 10:15 achter. Dus heel erg haasten, maar het mocht niet baten. Het verkeer stond hartstikke vast, dus we kwamen om 10:59 aan. Maar tot onze grote verbazing was het helemaal niet dicht. Wel gek, maar snel naar binnen. De gebouwen waren niet veel aan, maar er was wel een traditionele dans bezig. Dus daar hebben we maar even naar gekeken.

Nadat we een harde plensbui afgewacht hadden en weg wilden gaan, wilden wat mensen met ons op de foto. Raar dachten wij, maar oké prima. Op Borneo had ik dat ook een paar keer gehad, maar dat waren oude mannetjes zonder tanden. Echter kwamen we er al vrij snel achter dat dit geen unieke situatie geweest was. Elke paar minuten werden we gestopt door een giechelende man of vrouw of we met ze op de foto wilden. Evelien kreeg op een gegeven moment zelfs een baby in haar armen gedrukt. Ik begon steeds meer te twijfelen aan de gepastheid van mijn outfit. We begrepen er niks van.

Dan eerst snel een simkaart kopen. Volgens mij zijn we wel opgelicht, maar hij doet het. Hopelijk ook op de andere eilanden. Daarna door naar het water castle. Dat was vroeger het privé zwembad van de sultan en zijn familie. Maar sinds nog niet zo een lange tijd is het open gesteld voor publiek. Het verhaal gaat dat in twee van de drie baden alleen naakte vrouwen mochten zwemmen. Eens in de zoveel tijd gooide de sultan een roos van zijn toren en wie de roos kreeg, werd zijn nieuwe minnares. Romantisch.

Nadat we vijf interviews hadden afgenomen (door studenten) over ons verblijf in Jogjakarta en wel 30 keer op de foto waren geweest, raakten we in gesprek met een oudere man. Zijn dochter woonde in Groningen en hij kwam zelf uit Bali. Nadat we door nog een paar foto’s nemen gestoord werden, vroegen we aan hem of hij wist waarom we opeens beroemd waren. Hij vertelde dat omdat het weekend was, er veel mensen waren uit andere, minder toeristische delen van Indonesië. Deze mensen zien dus bijna geen toeristen en vonden ons als lange witte vrouwen erg interessant. Oké, het lag dus niet aan mijn outfit gelukkig.

Hierna gingen we naar een heel Javaans batik winkeltje. Er werd aan ons uitgelegd hoe batik gemaakt werd en we konden wat schilderijtjes kopen. Erg leuk om te zien.

Toen we na het winkeltje even uit zaten te rusten op een bankje, werd er een heuse rij gevormd om met ons op de foto te gaan. Ondertussen vonden we alles wel prima. Als we maar mochten blijven zitten. Om en om kwamen er andere mensen naast ons zitten voor een foto. Een Javaanse man zei dat hij wel een doosje had om voor het bankje te zetten zodat we er geld voor konden vragen. Maar ik moet toegeven, veel andere toeristen zagen wij ook niet.

Daarna zijn we nog even over de nightmarket gelopen, heb ik weer veel te veel souvenirs gekocht en zijn we gaan eten in het hostel. Daar is namelijk ontbijt en avondeten gratis en vega. Goede deal voor maar €3,50 per nacht.

Dag 21: vandaag was tempel dag. Eerst een busje in naar de Borobudur. De andere mensen hadden zich afgemeld, dus we hadden een prive taxi. De Borobudur is de grootste Boeddhistische tempel in de wereld. Je kan er alleen niet in, want wat de naam ook betekent: een tempel op een heuvel. Dus de binnenkant is grond. Wel een mooie buitenkant. Hij is al heel vaak kapot gegaan. Door rovers, bommen, aardbevingen, onweer en weet ik veel wat nog meer. Maar ze blijven hem maar repareren. We mochten er niet op, want sinds corona is dat alleen voor de elites. Onze gids vertelde nog dat de monniken oranje dragen, omdat rood de kleur is van zonden en wit van de hemel. Monniken zitten daar tussenin en als je rood en wit mengt krijg je kennelijk oranje. Toen ik de gids zei dat dat roze was, moest hij alleen maar heel hard lachen. Wat zei ik toch voor gekke dingen.

Na nasi goreng en wat ongewilde foto’s met vreemden (ik blijf wel lachen, Evelien steeds minder), liepen we terug naar de taxi. Voor Evelien ging dit soepeltjes. Voor mij wat minder. Kennelijk straal ik uit dat ik van ons twee de sucker ben voor souvenirs, want uiteindelijk liepen er vijf verkoop mannetjes om me heen te zwerven. Het ging niet snel. Maar ik bleef sterk en kocht alleen een magneet. Uiteindelijk stapten we weer de taxi in naar de Prambanan.

De Prambanan is de grootste hindoeïstische tempel van Indonesië. Niet ter wereld, want dat is natuurlijk Ankor Watt. Maar toch leuk om te zien. Als een soort vriendelijke concurrentie zijn Borobudur en Prambanan tegelijk gebouwd. Het was een beetje ‘wie het mooiste kan bouwen’. Borobudur heeft gewonnen want die mocht gelijk op de unesco lijst. Prambanan niet. Maar toen hebben ze de naastgelegen boeddhistische tempels erbij getrokken en was het bijzonder omdat er twee geloven op zo een klein gedeelte tempels hadden, dus mochten ze er alsnog bij. Nu zijn ze elk jaar ongeveer één kleine tempel per jaar aan het restaureren. Maar door de puzzel manier waarop het gebouwd is, past elke steen maar op één specifieke plek. Dus zoeken maar in een stapel van duizenden stenen. Er waren ooit zo een tweehonderd-zoveel kleine tempeltjes, maar ze hadden geen zin om te tellen dus noemden ze het 1000. Snap ik wel. Tot tweehonderd is ook ver tellen. Wel leuk om gezien te hebben en tussendoor te lopen.

Daarna weer terug naar het hostel. Rustig avondje plannen en gratis eten bij het hostel met een spelletje kaarten. Morgen is onze laatste dag in Jogjakarta.

Dag 22: de dag begon met een zilverworkshop. Hier konden we onze eigen zilveren ring maken. We kozen zelf wat we wilden maken en de smid legde de stappen uit. Hij sprak ook een beetje Nederlands. Het was een erg leuke workshop en ik ben blij met het resultaat.

Daarna door naar een batik workshop. Kennelijk liggen mijn talenten meer bij zilver, want dit kon ik niet. Maar ik heb natuurlijk wel mijn best gedaan. Eerst de lijnen beschermen met kaarsvet. Dat alle kanten op droop. Waar kaarsvet zit, blijft wit. Daarna invullen met uitlopende verf. Waar te weinig kaarsvet zit, loopt door. Het was nogal een kunstje. In kreeg het niet onder de knie, maar wel leuk om te doen.

Toen kwamen we erachter dat we nogal dom waren geweest. We hadden alles al geboekt naar Probolinggo. Hostel en trein, want we wilden graag naar de gekleurde dorpjes die daar zijn. Nou nee dus, die zijn in een hele andere stad. Super dom dus. We zijn nog naar een toeristenkantoor gelopen om te kijken of we alles om konden gooien, maar dat was duur en veel gedoe. Dus uiteindelijk hebben we maar besloten om Malang maar helemaal te skippen en gelijk naar de Bromo vulkaan te gaan. 

Toen dachten we wat te gaan lunchen bij de burger king. We hadden wel trek in wat ongezonds. Er was wel een vegaburger voor mij, maar groente hadden ze niet meer. Dus geen sla, tomaat, etc. Ik blijf dat raar vinden. Midden in zo een grote stad vol winkels. Maar voor ons geen probleem. Dan maar een plakje kaas er op.

Door na het laatste item op de to-do list: de spa. Voor tien euro konden we 2,5 uur genieten van een haar en body spa. Dat kan niet overal, dus namen we het ervan. Massage, scrub, maar ook een kaars in je oor hoorde er bij. Kennelijk was dat ergens goed voor.

Na het avondeten gingen er nog een paar jongens van het hostel naar een bar met live muziek. In eerste instantie gingen wij niet mee, maar ik heb last van ernstige fomo, dus uiteindelijk ging ik toch maar wel. Maar zonder Evelien, want die was verstandig. Dus achterop de scooter bij iemand die bij het hostel werkte. Die moest zich natuurlijk even uitsloven, dus gingen we heel hard, door rood, aan de verkeerde kant van de weg en ik had een helm op. Dat vond hij ook heel gek. Spannend ritje wel. Maar s nachts zijn er geen regels zei hij, want dan is er geen politie. Bovendien wordt hij toch niet aangehouden, want hij was wat donkerder van kleur. Dan is de politie bang dat je bij een gang zit en je matties ze in elkaar komen slaan. Nou ja goed, hij is ongeveer geboren op een scooter dus ik deed maar gewoon mijn ogen dicht en hoopte op het beste. Bij de bar stond de muziek erg hard, dus praten was moeilijk. Er liep wel een oud gebocheld vrouwtje snacks uit een mandje te verkopen. Ik zie dit wel als gat in de markt. Ik denk dat ik in Nederland mijn geld ga verdienen door met een mandje met frituur snacks door kroegen te gaan lopen. Goud geld denk ik. Na een uurtje of twee wilde ik wel weer naar huis. Morgen vroeg op. Dus kon ik wel een lift krijgen van twee anderen uit het hostel. Met z’n drieën op een scooter. Ging eigenlijk best. Ik dacht wel, als we nu als drie toeristen op een scooter worden aangehouden, zijn we wel de sjaak. Maar gelukkig gebeurde dat niet, want s nachts is er geen politie. En geen regels.