Op reis naar Azië (alweer)

het was nog maar kort geleden dat ik in Afrika was  het lijkt zelf nog maar dagen geleden en dat was het ook, maar nu is het tijd voor Azië!

Dag 1: we vlogen om negen uur s avonds. Op zich een mooie tijd, want dan kun je s nachts lekker slapen. Soort van. Gelukkig staan er leuke films op de klm-tv’tjes. Helemaal van een leien dakje ging het niet, want ik had een vervelende buurman. Hij was 1.60 maar kon beter manspreaden dan de gemiddelde man van twee meter. Het liefst, als hij dan weer zijn been tegen mijn netjes gekruiste benen had aangeplakt en ik lekker sliep, ging hij dan ook nog met zijn voet tikken. Ik denk, met als reden dat ik geen moment kon vergeten dat hij mijn halve plaats innam. Maar ik weet het niet zeker.

Eenmaal aangekomen op Bangkok hadden we na om en nabij 3000 keer vragen dan toch eindelijk onze gate naar Chiang Mai gevonden. Gelukkig hadden we vier uur overstaptijd. Of vijf, want om voor ons nog steeds onduidelijke reden gingen we een uur later weg. Maar aangekomen in Chiang Mai zijn we! En daar waren we blij mee, want de geluiden die ons iets verouderde vliegtuig af en toe maakte, stelden ons niet echt op ons gemak.

De taxi was snel geregeld, het hotel beviel, de supermarkt (voor wc papier en water want dat hadden ze kennelijk te goed verstopt op onze kamer en vonden we pas de dag daarna) was snel gevonden, maar eten bleek wat lastiger. Op wat onappetijtelijk uitziende hompen vlees en onidentificeerbare pannen soep na, was er weinig te vinden op straat. Uiteindelijk vonden we een lokaal ‘restaurantje’ langs de weg. Het zag er lekker uit en het leek allemaal goed te komen totdat de rijst op bleek. De rijst op. In Thailand. Ik vond het wat heftig. Vooral omdat er een supermarkt naast zat en Chiang Mai omringt is met rijstvelden. Maar wij kozen het restaurantje waar de rijst op was. Gelukkig hadden ze nog wel pad thai. Dus toch nog een geslaagde maaltijd.

Dag 2: s ochtends om tien uur de wekker gezet. Geen succes want jetlag. Hier is het zes uur later dan in Nederland. Tien uur de wekker viel ons dus zwaar. Maar met hangende ogen toch maar ons bed uit. Ontbijten met pad thai en door. Deze dag stond in het teken van rondlopen door het centrum en tempels bezoeken. Heel veel tempels. Allemaal hetzelfde, maar toch allemaal bezocht. FOMO he. Schoenen met veters, dus schoenen aan, schoenen uit, schoenen aan, schoenen uit. Dat was onze dag. Af en toe wat eten bij een tentje aan de weg -vooral pad thai valt in de smaak- en weer door. Het was leuk, maar we waren wel moe.

Dus om 16:30 maar weer even naar het hotel voor een rustje. Het was namelijk een feestdag in Thailand dus nog een lange avond te gaan. Niet zomaar een feestdag, maar twee feestdagen tegelijkertijd: Loy kratong en Yee peng. De ene wordt in heel Thailand gevierd en daarbij laat je bootjes van bananenbladeren, bloemen, wierook en een kaarsje op een rivier varen, maar de andere wordt alleen in het noorden gevierd. Vooral in Chiang Mai. Dus hier worden de twee gecombineerd tot het lichtjes festival.

Om zes uur gingen we richting het festival. Ons plan om met een taxi te gaan, ging niet door, want alles was afgesloten voor auto’s. Toen dachten we slim een scooter taxi te nemen, maar helaas ging dat ook niet door. Kennelijk mag je in Thailand als enige in heel Azië niet met hele families en je hele huisraad op de scooter, maar echt alleen met twee mensen. Het werd dus de benenwagen. Dat werden we echter al snel zat want het was een heel eind. Dus een kort (en veel te duur) tuk tuk ritje later werden we ietsje dichterbij afgezet. Nou ja, scheelde toch weer een kilometer.

Op weg naar de brug wat een centraal punt is voor het festival, kochten we snel een bloemstukje om in de rivier te laten. Vanaf de brug zelf konden we mooi alle bloemstukjes met aangestoken kaarsjes zien. Dus een stukje naast de brug, na wat vechten voor een plekje, hebben we zelf ook ons bloemstukje aangestokenen later drijven. Tenminste, een poging gedaan tot. Want hoewel ons bloemstukje duurder bleek dat gemiddeld, dreef hij niet beter dan gemiddeld. Hij viel meteen om. Met wat stenen heb ik hem nog kunnen redden en bleef hij daadwerkelijk drijven. Eerst de verkeerde kant op en steeds schever, maar totdat we hem niet meer konden zien, bleef het kaarsje net horizontaal boven het water hangen. Wij herkende onszelf er wel in: je eigen koers varen en niet opgeven als het tegen zit.

Op de weg terug zou er nog een parade langskomen. Nou wat daar precies de bedoeling van was snappen we nog steeds niet, maar op tien mensen na die matchende outfits aanhadden, was er weinig te zien. Ook geen lampionnen in de lucht, waar we wel op gehoopt hadden. Wel kwamen we een markt tegen. Heel veel eten en heel veel mensen. Wel leuk. Dus van alles geproefd en weer terug naar het hotel lopen. Onderweg kwamen we nog ladyboys tegen die ons uitnodigden voor hun show, maar we waren verstandig en moesten vroeg naar bed. Helaas is dat niet gelukt. Onderweg waren we op zoek naar een kleine alcoholische versnapering en zagen we wat andere toeristen met bier lopen. Op de vraag waar zij dat vandaan hadden, stelden ze voor om samen nog wat te kopen. Want met zes mensen was het goedkoper. Nou prima. Gezellig wat drinken bij een watertje en opeens kwamen er dan toch mensen die lampionnen verkochten. Ons groepje kocht er vier. Maar al snel volgende er meer toeristen. Het werd steeds drukker op ons kleine stukje gras en er liepen steeds meer Thaise lampionnenverkopers om ons heen. Uiteindelijk dus toch nog heel lampionnen opgelaten zien worden -niet allemaal even succesvol- en zelf ook eentje de licht in geduwd. Niet het water of een boom, zoals vele anderen. Het was erg gezellig. Totdat de politie opeens kwam. Lampionnen oplaten mag namelijk helemaal niet in de stad. De Thaise verkopers waren gelijk weg en ook alle toeristen volgden snel. Maar het was leuk zolang het duurde. Dag gezegd tegen onze nieuwe vrienden en onze lange weg terug naar het hotel vervolgd. 

Het was een lange dag. We gingen om drie uur slapen. Het hielp niet met onze jetlag.

Dag 3: we hadden één doel. Even wat dingen vastleggen en uitzoeken. We wilden naar een dorpje in de bergen buiten Chiang Mai, de bus naar Pai boeken voor de volgende nacht en de nachttrein naar Bangkok vast boeken. Spoiler: geen een hiervan is gelukt. Maar we hebben wel ons best gedaan en dat is het belangrijkste.

Engels spreken bij de sollicitatie bij een toeristenbureau, is kennelijk geen vereiste in Thailand. Want dan doen ze niet. Soms een paar worden met een zwaar accent maar het valt niet echt te volgen. We wilden naar een bergdorpje net buiten Chiang Mai. Dan kon op heel veel manieren, maar alleen of heel duur, of het duurde heel lang en was ingewikkeld. Zo leuk leek het ons niet dus lieten we dat maar zitten. De bussen naar Pai bleken allemaal vol. Iedere reiziger die voor het festival in Chiang Mai was, wilde kennelijk daarna door naar Pai, de hostels in Pai ook bijna en zelfs alle minibusjes waren volgeboekt. Niet naar Pai dus. Dan maar naar Bangkok. In Nederland hadden we al bedacht dat we met de nachttrein naar Bangkok wilden. Lekkere bedden en een mooie route. Maar die waren ook uitverkocht. Toen ik keek waren er nog een aantal opties beschikbaar, maar allemaal niet ideaal. Toen we geen betere optie konden vonden en genoegen wilden nemen met een slechtere, bleken 15 minuten later ook alle slechtere opties uitverkocht. Tot maandag. Dat is vier dagen later dan gepland. Ondertussen was ons drinken bij ons ontbijttentje er nog steeds niet. Een uur later. Evelien is bijna naar de keuken gelopen om zelf die sinasappels maar te persen, maar heeft zich net in kunnen houden. Ons plan was toen om zo snel mogelijk naar het station te gaan met een tuktuk en hopelijk daar nog een ticket te kopen. Tuktuk aangehouden en gevraagd naar het station. Nou dat vond die man grappig, want dat kon toch helemaal niet. De hele stad was afgezet voor de parade. Oké dan. Het is ons niet gegund. We hebben ons verlies maar geaccepteerd en een nachtbus geboekt voor de volgende avond. Lekker zitten op een stoel over een lelijke weg voor 12 uur lang. Maar we zitten in ieder geval niet vast in Chiang Mai.

Toen vast even richting de rand van de stad gelopen waar weer een parade zou zijn. We verwachtten er niet veel van maar we hadden toch niet zoveel te doen. Eerst een markt in, maar dit bleek een hele grote markt met kleren, eten en andere alledaagse dingen. Daar hebben wij natuurlijk geen plek voor in onze backpack. Die moet helemaal volgestouwd worden met souvenirs.

We hadden een praktisch plekje uitgezocht om te eten naast de weg waar de parade overheen zou komen. Lekker gegeten en precies op tijd klaar. Even gehaast met afrekenen (wij dan, niet de serveerster) en snel naar de weg. We dachten dat het weer een paar mensen in pakjes zouden zijn, maar niets bleek minder waar. Hele praalwagens met licht en muziek. Veel groter en mooier dan de dag ervoor. Het was de wandeling in ieder geval wel waard. Toen snel naar huis en voor het eerst deze reis gewoon als verstandige mensen een keer op een fatsoenlijke tijd naar bed.

Dag 4: we begonnen de dag wat later. Om 12 uur uitchecken en opzoek naar ontbijt. Iemand had een lokaal restaurantje aangeraden dus daar maar heen gelopen. Een papayaslade besteld. Dat leek ons redelijk veilig. Maar niets bleek minder waar. Buiten dat het goed pittig was op de vroege ochtend, was het helemaal niet vegetarisch zoals de ober beweerde, maar zaten er niet één, niet twee, niet drie, maar vier  verschillende soorten vlees en vis in. Treurig. Dus maar hongerig de dag vervolgd.

We hebben een tuktuk geplat naar een tempel buiten de stad. Een tempel in tunnels. De tempel bleek niet zo groot, maar het hele complex wel. Toen we in de tunnels liepen (op blote voeten want in tempels moeten je schoenen uit), stapte Evelien in iets merkwaardigs. We dachten er niet teveel van en liepen verder. Even verder hingen er vleermuizen aan het plafond. Erg cool zo dichtbij, maar wel vies eronder. Snel terug naar de plaats delict om te checken en ja inderdaad, daar hingen ook vleermuizen aan het plafond. Voeten wassen dus.

Verder was er nog een eiland vol met duiven wat ik erg leuk vond, een educational wildlife center met welgeteld drie boordjes, een viewpoint met uitzicht op niks en uiteraard een wandeling waarbij we hopeloos verdwaald bleken. Het pad stopte opeens, we liepen door tuinen, toen midden door het bos en toen kwamen we aan de andere kant uit van het hek met slot er op als waar we eigenlijk moesten zijn. Maar niemand heeft de politie gebeld dus ik zie dat als een win. Toen moesten we wel weer terug lopen door het bos en alle tuinen om dat eindelijk wel de goede weg te vinden. Maar het zal niet de laatste keer zijn dat we verdwalen op deze reis. Ik lijk er altijd graag een traditie van te willen maken.

Door dit avontuur hadden we geen tijd meer voor de andere tempel op onze planning. Een tempel met een 15 meter hoge buddha. Hier waren we even verdrietig om, totdat bleek dat er in Bangkok nog veel groteren zijn. 15 meter is kinderspel blijkt. Dus niet getreurd en door naar de bus. Na een hoop gedoe en onduidelijkheid (want hoe anders), konden we dan eindelijk de nachtbus in. Op naar Bangkok!

Voor wie dit hele boekwerk gelezen heeft en twijfelt of hij het nog een keer aan kan: houd nog even vol, ik word het vanzelf zat en dan wordt het korter. Bedankt voor het lezen.