Alleen door Slovenië

Ik was niet van plan weer een blog te gaan schrijven. Ik was van plan om anderhalve maand op één plek te blijven. Weinig interessants te vertellen dus. Maar dat liep even anders. Dus voor de geïnteresseerden: een nieuwe blog. Ditmaal niet in Azië, maar gewoon in Slovenië.

Het plan was om een workaway te doen. Dit is een site waarop je in contact kan komen met mensen die hulp nodig hebben in of rond het huis. Je wekt dan een paar uur per dag tegen kost en inwoning. De rest van de tijd ben je vrij om te doen wat je wilt. Een goedkope en veilige manier om een nieuw land of nieuwe cultuur te ontdekken dus. Dus ik erheen met de auto. Een nachtje overnachten in Duitsland en door Oostenrijk -zonder vignet (oeps), daar krijg ik vast nog wel een boete van- naar Slovenië. Het adres waar ik zou verblijven was een kleine boerderij met vooral paarden. Normaal werd er ook coaching en therapie gedaan met de paarden, maar nu door corona even niet. De mensen aten vegan, dus het paste helemaal in mijn straatje.

De eerste dagen waren erg wennen. Veel werken, veel leren hoe ze dingen deden en vooral veel vragen wat ik kon doen. Gelukkig kreeg ik al snel door hoe alles in zijn werk gaat, want ik doe liever gewoon mijn eigen ding zonder alles steeds maar te moeten vragen. Het was een erg lief gezin. Communicatie met de kinderen was soms lastig, aangezien ze nog niet al te goed Engels spraken. Ook mijn dagelijkse wandelingen met de hond vond ik erg leuk. Toch miste ik de vrijheid om dingen te ondernemen. Het werk was verspreid over de hele dag, waardoor ik niet toekwam aan het zien van het land. Tuurlijk, als ik een dagdeel ergens heen wilde was dat prima, maar ik voelde me snel schuldig over het werk wat ik dan liet liggen, dus ging ik maar niet. Niet ideaal dus. Na twee weken besloot ik dan ook om, eerder dan gepland, weg te gaan en rond te gaan reizen. Toch ook wel weer lastig om afscheid te nemen, maar dat hoort er nou eenmaal bij.

Ik was tijdens deze weken al wel in de hoofdstad Ljubljana geweest, wat een leuk stadje was. Niet te vergelijken met grote Europese steden. Binnen een uurtje was je er doorheen. Maar nog steeds leuk om te zien. Ook de beroemde Postojna grotten en het bijbehorende kasteel waren erg mooi om te zien. Vooral het kasteel, die in een grotwand gebouwd was, vond ik erg leuk om te bezoeken.

Maar goed, verder naar het vertrek. Van -4 graden in anderhalf uur rijden naar +12 en zonnig. Door de verschillende klimaatzones in Slovenië doodnormaal. Ik kwam aan in het zonnige Piran. Het bekendste kuststadje van Slovenië. Slovenië heeft dan ook wel maar een heel klein stukje kust, maar wel een stukje waar heel veel over opgeschept wordt.

Piran is een piepklein stadje, maar wel supermooi! Lekker in het zonnetje door de stad wandelen was dan ook zeker geen straf. Helaas voor mij kwam ik er wel pas bovenop d berg achter dat de grote kerk waar ik naartoe gelopen was dicht was in de wintermaanden. Maar dat maakte het uitzicht niet minder mooi. Gelukkig was er ook nog een stadsmuur die wel open was. Kon ik toch nog even ergens naar boven klimmen.

In het hostel zit ik helemaal alleen. Best lekker, alle douches en wc's voor jezelf, maar ook wel heel alleentjes. Maar ik denk dat dat wel een thema gaat zijn deze weken. Buiten dat het gewoon echt niet het seizoen is, is er natuurlijk ook nog corona wat het reizen in de weg zit. Qua maatregelen valt het trouwens wel mee: om tien uur alles dicht, binnen overal mondkapjes en overal maar dan ook echt overal moet je de checkapp laten zien. Maar voor nu is alles nog open en als ik de Slovenen mag geloven, zal dat ook nog wel even zo blijven. Dus ik hou hoop.

Maar ondanks dat social media dat wel vaak doet geloven, is reizen niet alleen maar rozengeur en maneschijn. De afgelopen dagen was het namelijk behalve wat alleentjes en veel keuzestress over de toekomstige weken, ook gewoon echt kutweer! Dus gister was het tijd om wat uit te rusten. s 'Ochtends was het nog een soort droog dus ben ik nog even naar Moonbay beach gegaan. Dat was een leuk wandelingetje maar niet super speciaal. Een grappig strandje in de vorm van een halve maan. Leuk uitzicht over de zee maar het parkeren duurde langer dan de wandeling. Dan moet ik wel toegeven dat ik ook wel erg goed ben in verkeerd rijden. Zeker nu mijn navigatie deze landen wat minder goed kent dan Nederland. Ik rij graag drie keer heen en weer voordat ik gewoon op de eerste parkeerplaats ga staan heb ik ontdekt. Daar moet ik nog wat aan doen. Daarna wilde ik nog even Portoroz verkennen. Dat is het stadje waar ik nu verblijf. Helaas kwam ik er na een kwartier achter dat ik precies de verkeerde kant op liep en eenmaal wel de goede kant op begon het natuurlijk te regenen. Kennelijk is in de winter toch alles dicht, dus er was toch niks aan. De middag maar even gebruikt om de komende dagen te plannen dus.

Vandaag was het plan om naar de andere twee stadjes aan de kust te gaan: Izola en Koper. Helaas was ook Izola niks in de winter. Bijna alles was dicht en het was duidelijk gericht op zon-zee-strand-toerisme. De keiharde regen hielp ook niet echt mee. Dus na een half uur maar weer terug de auto in. Ik was bang dat Koper ook tegen zou vallen en wilde dan ook bijna maar helemaal niet gaan, maar gelukkig ben ik toch even gaan kijken. Toen ik aankwam regende hete nog steeds heel hard, maar gelukkig was daar dan eindelijk een winkelcentrum! Die hebben ze in Slovenië dus niet in het centrum maar daarbuiten. Gelukkig in dit geval maar twaalf minuten lopen. Eenmaal doorweekt aangekomen bleek er ook gewoon een parkeergarage onder het winkelcentrum te zitten. Jammer weer. Eigenlijk doe ik ook gewoon maar wat de hele tijd. Plannen is nog niet echt mijn sterkste punt deze reis. Maar dat maakt het soms ook wel weer leuk. Dit keer was het iets minder. Na een paar uurtje heerlijk warm en droog door de (drukke, oja het was black friday) winkels struinen, het oude centrum van de stad ingegaan toen het eenmaal droog was. Koper is dan wel weer echt een aanrader! Het is een paar keer gewisseld tussen Italië en Slovenië, waardoor er nu overal vier vlaggen hangen: de Sloveense, Italiaanse, Koperse en Europese. Alles is ook tweetalig. Echt een mix tussen Slovenië en Italië dus. Helaas voor mij bleef het niet droog, maar dat hield me niet tegen. Ik ben de allerhoogste kloktoren in slovenië opgeklommen. Helemaal alleen. Ze moesten de deuren voor me open maken en deden ze achter mij weer dicht. Best een rare ervaring. Maar het uitzicht was die tweehonderd treden wel waard. Daarna nog driehonderd rondjes door het centrumpje gelopen, omdat ik ook met google maps kan verdwalen, maar wel wat leuke gebouwen en kerkjes gezien. Het werd al donker maar helaas gaan de lampjes morgen pas aan. Dus toch nog een geslaagde dag en terug naar het hostel.

Ik reed over een rotonde en opeens draaide ik een pirouette. De auto dan. Ik reed geschrokken en heel voorzichtig door, maar toen ik moest remmen slipte hij nog een keer. Eenmaal bij het hostel maar de pechhulp gebeld. Want rijden met kapotte remmen leek mij erg onverstandig. Een hoop uren en veel bellen later, kwam er gelukkig iemand langs. Het bleken wat oude banden te zijn in combinatie met het natte gladde wegdek. Gelukkig zijn mijn remmen in orde. De komende dagen met dit natte weer dus maar even extra rustig rijden. Want morgen ga ik weer weg bij de kust. Ik ga helemaal naar het Oosten van Slovenië. Ik heb nog geen idee wat er daar te doen is, maar dat zie ik dan wel weer. Tot nu toe dus een reis met ups en downs en dat is ook het leuke aan reizen: je weet nooit wat de volgende dag je brengt!

Indien er iemand helemaal tot het eind van deze enorm lange blog heeft gelezen, wil ik je bedanken voor je interesse. Misschien schrijf ik er over een paar dagen nog wel een. Al is het maar zodat ik het zelf over twintig jaar terug kan lezen. Maar nu eerst slapen, want door al dat auto gedoe is het alweer veel te laat. Welterusten!