Sneeuw!

Oké, ik krijg geen appjes meer waar ik ben en hoe het gaat, dus óf iedereen is ondertussen vergeten dat ik weg ben, óf mijn reisblog is een succes in het informeren van iedereen die geïnteresseerd is. Ik vind het zelf in ieder geval leuk om te schrijven, dus ik ga voor het gemak maar uit van het laatste. Nog maar eentje dus.

Ik moet goed nadenken wat ik ook alweer gedaan heb. Raar is dat. Eigenlijk maar een paar dagen, maar door alle indrukken lijkt het al heel lang geleden. Oja, Piran. De volgende ochtend keek ik uit het raam en was het tegen alle voorspellingen in droog. Mooi voor mij dus, want droog wegdek betekent veilig rijden! Dus ik ging op naar Lipica. Helaas duurde dat droge maar tien minuten. Eenmaal op de snelweg krijg ik keiharde buien op mijn dak en was de weg verre van droog. Het werd op sommige stukken erg glad, dus maar achter een vrachtwagen gaan zitten en bijna de hele rit 90 gereden. Maar wel heelhuids aangekomen op de stud farm van Lipica. Natuurlijk wel bijna te laat, want navigatie houdt er geen rekening mee dat je 90 rijdt. Maar op tijd. Voor de paardenmensen onder de lezers: dit is de plek waar de Lippzaners vandaan komen en de hengsten voor de dressuurshows getraind worden. Ik dacht altijd Oostenrijk, maar dat blijkt een leugen. Oostenrijk is gewoon beter in verkooppraatjes. Voor de niet paardenmensen onder de lezers: dat zijn witte paarden die mooi kunnen lopen. Ik mocht een training bijwonen van de toekomstige hengsten. Erg mooi om te zien. Helaas was de bijbehorende rondleiding in het Sloveens, maar de enthousiaste meneer was aardig genoeg om steeds ook wat in het Engels aan mij te vertellen.

Daarna door naar mijn hotel is Kostanjevica. In het restaurant zat ik wederom helemaal alleen. Het blijft toch een rare ervaring, zeker in zo een fancy restaurant. Maar niet per se vervelend. Ik kan wel heerlijk ongegeneerd op mijn telefoon kijken onder het eten. Dus ik vermaak me wel. De dag erna ben ik naar een kasteel op een eiland in een rivier gereden. Leuk om te zien, maar het was een hotel dus ik kon er niet in. uiteraard moest ik ook precies op dat moment heel nodig plassen, dus ben ik maar weer snel terug naar het hostel gereden. Dat was een kort uitje. Ach, uitrusten is ook belangrijk zeggen we maar.

Daarna nog door het dorpje zelf gereden. Het centrum lag ook weer op een soort eiland midden in een rivier. Het plan was eigenlijk om er nog te voet doorheen te lopen, maar alles was dicht en er was niemand dus ik vond het wel prima. Niet echt boeiend dus. Wel zitten daar de uilen kennelijk zoals hier de buizerds zitten: op een paaltje of boom langs de weg. Erg leuk om te zien onder het rijden.

De volgende dag zou ik doorrijden naar mijn volgende bestemming. Helaas werd ik wakker met sneeuw. Het had flink gesneeuwd overal. Een garage regelen was nog niet gelukt in het weekend en ik moest mijn hotel uit. Dat was wel even stressen dus, want met sneeuw en 0 graden is twee uur rijden naar de volgende bestemming echt geen optie met gevaarlijke banden. Na een hoop googlen, bellen en gelukkig het advies van mijn workaway adres, kwam ik erachter dat je hier in Slovenië zogenaamde vulkanizers hebt. Dit is geen garage maar zijn mensen die alleen banden wisselen. Tien minuten vanaf mijn hotel zat er eentje en na bellen bleek die ook nog de goede maat te hebben. Dus ik daarheen. Ik kreeg een briefje met het merk dat ik wilde en rekende af. Daarna moest ik in een rij gaan staan voor een soort carwash. Na kort wachten was het mijn beurt en werden er als een soort lopende bandwerk nieuwe banden ondergezet. Niks afspraak maken of uren wachten. Hoppa, banden eronder en weer wegwezen. Ideaal!

Gelukkig maar, want er was een deel snelweg afgesloten dus ik moest twee uur rijden over kronkelende bergweggetjes. De Slovenen zijn wel beter in het sneeuw ruimen dan in NL want op de normale wegen lag echt niets meer. Maar op die bergweggetjes was ik toch wel heel erg blij met mijn nieuwe banden.

Mijn nieuwe bestemming: Maribor. De tweede stad van Slovenië. Nog steeds niet echt groot. Maar wel mooi. Alles is op loopafstand van mijn hostel, dus dat is ook makkelijk. Ook de wijnhoofdstad van Slovië. Als eerste dus het oldest vine house. Zoals de naam al doet vermoeden staat hier de oudste druivenplant ter wereld. Maar liefst 440 jaar oud. Er wordt 250 liter wijn per jaar van gemaakt, dat in hele kleine flesjes aan belangrijke bezoekers wordt gegeven. Helaas voldeed ik niet aan de eisen.

Daarna nog wat kerken bezocht en het kasteel midden in de stad. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is dit helemaal geen kasteel maar meer een soort paleis waar nu een museum is. Een echt thema had het niet. Van voorwerpen uit de prehistorie, tot kunst, tot meubelen. Er was van alles. Omdat ik en een oude Franse man (jaja eerste andere toerist. Helaas sprak hij geen Engels) de enige bezoekers waren, was alles dicht. Er liep een man van het museum mee om alle deuren voor ons open te doen en achter ons weer op slot. Ik vraag me soms wel eens af of ze blij zijn met mij als (meestal) enige toerist. Maar dat houdt mij niet tegen!

Gister ging ik naar het zwarte meer. Tot mijn verdriet bleek dit drie kwartier rijden te zijn. Volgens mij ene navigatie. Volgens de ander was het een uur. Omdat ik niet gek ben koos ik natuurlijk voor de kortste. Helaas, een verkeerde keus. Ik had al vrij snel door dat ik de drie kwartier niet ging halen, aangezien mijn navigatie er vanuit ging dat ik op de besneeuwde, kronkelende, steile bergweggetjes ook echt de 90 ging rijden die ik er mocht. Maar als Nederlander die geen sneeuw en bergen gewend is, reed ik natuurlijk met trillende handjes net aan 30. Max. Toen ik na drie kwartier (volgens de navigatie moest ik nog 20 min.) bij een afslag(getje) aankwam waar 20cm sneeuw lag en niet was gestrooid, vond ik het wel welletjes. Omkeren dus. Anderhalf uur na vertrek kwam ik dus met niets weer bij mijn hostel aan. Tegenvaller. Toen ben ik maar de stad ingelopen en d piramideheuvel opgeklommen. Dit is de hoogste heuvel in de stad, waardoor je mooi uitzicht hebt. Daarna nog naar een soort aquarium/terrarium geweest. Niet speciaal maar wel leuk. Aangezien het om vier uur al donker wordt hier, heb ik in het donker nog een rondje stad gelopen en wat gegeten. Erg leuk! Er waren opeens heel veel mensen en alle lichtjes stonden aan. Veel leuker dan overdag.

Vandaag leek het net alsof ik weer in Nederland was. De héle dag regen. Dus ben ik maar naar het lokale winkelcentrum gegaan. Ook geen straf voor een paar uurtjes. Bij terugkomst maar weer wat plannen gemaakt, want in deze rare coronatijd is ook hier alles even wat moeilijker te regelen. Het volgende plan: skiles!