Leren skiën

Het is al weer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Voor mij voelt het al weken geleden, maar in de realiteit is het nog maar net een weekje. Gek is dat. Dat als je op reis bent, de tijd heel langzaam maar toch ook heel snel lijkt te gaan. Want over een week ben ik alweer thuis.

Eerst was ik nog in Maribor. Daar vandaan ging ik een dagje naar Ptuj. Dat is de oudste stad van Slovenië. Het was maar een erg klein stadje en ook was het erg koud, dus na een paar uurtjes had ik het wel gezien. Even een rondje lopen door de straatjes en even naar het kasteel geklommen en weer terug naar het hostel. Wel even leuk om te  noemen is dat er hier in Slovenië op elke hoek van de straat een kasteel staat en er in elk kasteel een museum is, waar ze ongeveer dezelfde spullen hebben. Dat had ik na zo een vier musea wel door, dus sla ik nu meestal de binnenkant van het kasteel over. Maar het uitzicht is vaak wel de moeite van de klim waard!

De dag erna deed ik poging twee om the black lake te bereiken. Het was een eind rijden. Bijna anderhalf uur. De wegen werden steeds gladder, totdat het laatste half uur alleen nog maar platgereden sneeuw was. In plaats van strooien, hadden ze daar steentjes over de weg gestrooid, wat verrassend goed hielp tegen wegglijden. Dus uiteindelijk zonder ongelukken aangekomen bij de parkeerplaats. Nou ja parkeerplaats... Een paar inhammen langs de weg waar de sneeuw een beetje weggeschoven was. Helaas zijn mijn sneeuw-rijcapaciteiten niet toereikend. Maar gelukkig kwam er een vriendelijke Sloveen te hulp, die mijn auto wel even voor mij keerde en parkeerde, zodat ik zo uit kon rijden. Na een wandeling van een half uur door diepe sneeuw kwam ik bij het meer uit. Het normaal zwarte meer (zwart door de plantenresten op de bodem) wat helemaal wit, wat een prachtig uitzicht gaf. Helaas werd het al best snel donker, waardoor ik maar weer terug moest. In mijn eentje in het donker is het bos met mijn richtingsgevoel, leek me toch niet zo een geweldig idee. Dus snel terug en in de auto over de besneeuwde kronkelweggetjes, net op tijd voor deze prachtige zonsondergang.

Een dag later was het dan toch echt tijd om Maribor te gaan verlaten. 's Ochtends in de auto naar Celje. De derde stad van Slovenië. Met 40.000 inwoners is dat nog steeds niet heel veel. Helaas voor mij regende het weer de hele dag. Het viel wel mee hoeveel dagen het regende, maar als het regende was het wel echt heel vervelend omdat alles buiten is. Ook was het erg koud. Dan is in de regen al gauw maar weinig leuk. Maar er was wel een mooi kasteel in Celje. En ook nog eens half overdekt. Daarna wilde ik nog de stad in, maar helaas is in Slovenië op zondag echt alles dicht. De winkels, de supermarkten, bijna alles. Dus na wat opwarmen in een kroegje dat als enige open was, snel door naar mijn nieuwe verblijfplaats.

Dat was een appartement boven het huis van mijn ski-instructeur to be, Matic. Ik kende hem al van al het kajakken in Slovenië van mijn vakantie in de zomer, dus vond het wel een fijn idee mijn dagen niet door te brengen met een onbekende Sloveen die misschien wel nauwelijks Engels sprak, maar met iemand die ik al kende. De vier dagen daarna heb ik vooral doorgebracht op de skihellingen van Kope en in het huisje met de andere ski-instructeurs (die ik ook al een beetje kende) waar we het elke avond met de kachel tot dertig graden stookten. Heerlijk huisje, geweldige ski-omstandigheden en goed gezelschap. Misschien iets te veel alcohol want het welkomstshotje was al om kwart voor negen bij het ontbijt en zoveel bier heb ik al lange tijd niet gedronken, maar het was zeker gezellig. Na een goed afscheidsfeestje, op vrijdagochtend toch maar mijn auto uitgegraven uit de enorme hoeveelheid sneeuw die die dagen gevallen was en op weg om mijn moeder en Rikus op te halen. Daar zit ik nu nog een paar dagen mee in een huisje, voordat ik toch echt weer op huis aanga. Ik heb er nog niet echt zin in moet ik zeggen.